0
0
14 Temmuz büyük ölüm orucu direnişinin üzerinden 24 yıl geçti. TC devleti,12 Eylül askeri faşist rejimiyle kuzey Kürdistan ve Türkiye’de devrimci-demokratik hareketleri uygulamaya koyduğu topyekûn terör politikalarıyla ezmek, toparlanamayacağı bir hale getirmek istedi. Halklarımızın özgürlüğü ve kurtuluşu için devrim kavgası veren devrimci-komünist güçler, dizginlerinden boşalırcasına azgınlaşan faşizmin açık hedefi olmuş, kuzey Kürdistan ve Türkiye toprakları zifiri karanlığa dönüşmüştü.
Emperyalistlere uşaklıkta sınır tanımayan işbirlikçi Türk egemen sınıfı, yükselen ulusal ve sosyal kurtuluş mücadelesinin sömürü düzenlerini temelden sarsabileceğini görüyordu. O dönem mücadele yürüten politik öznelerin ideolojik-yapısal zayıflık, çok parçalı durum ve düşmanı küçümasme kendi gücüne abartılı görev yükleme boyutunda zafiyet gösteren yanları bulunsa da, genelde hâkim olan eğilim devrimci savaşla egemen sınıfın düzenini yıkmak, sosyalist bir devlet yaratmaktı. Emekçi yoksul halk kitleleri yaşamlarında kalıcı, gerçek çözümün nasıl ve hangi mücadele yöntemleriyle olacağını kavramaya başlamıştı. Özellikle sömürge Kürdistan’da PKK’nin Kürdistan devriminin yolunu inşa eden pratik çıkışı, TC devlet dengelerini yerle bir etme potansiyeli taşıyordu. Kürt halk gerçeğini inkâr eden, kuruluşundan başlayarak tedip ve tenkil adını verdikleri sömürgeci saldırganlıkla Kürt halk ayaklanmalarını bastıran devlet, PKK’nin devrimci çizgisiyle yaptığı atılımın varacağı sonuçların farkındaydı. Daha sonraları bu gerçeği darbenin şefi Kenan Evren şöyle dile getirmişti; ‘Doğuda baş gösteren bölücü terör hareketi devleti tehdit eden bir hal almıştı, biz de 12 Eylül harekâtıyla bunların önüne geçtik.’ 12 Eylül 1980’deki askeri darbe, ABD’ de pentagon karargâhında ”bizim çocuklar başardı” bağırtıları eşliğinde sevinçle karşılanmıştı.
14 Temmuz ölüm orucu direnişi, TC’nin statükosunu bozmakla kalmadı değersizleştirip, içini boşaltmaya çalıştıkları ideallerimizin hücre hücre eriyen bedenlerimizle zirveleşmesini sağlamıştır.”Yaşamı uğrunda ölecek kadar seven” yoldaşlarımız o tarihsel an’da geleceği kazanmışlardır. Diyarbakır zindanı, direniş tarihimizde en zor şartlar altında bile zaferi kazanma, düşmanı yenilgiye uğratma kararlılığımızın ifadesi olmuştur. Diyarbakır zindanının işkence hücrelerinde tecrit edilen Kürdistan devrimcileri, ya onurlu, özgür bir yaşam ya da ölüm şiarıyla halkımızın düşmanlarının heveslerini kursaklarında bırakmıştır. Zindanlarda can ve kanla sahiplenilen Kürdistan ulusal kurtuluş mücadelemiz, dalga dalga ülkemizin dağlarını içine alarak büyümüş, TC sömürgeciliğine duyulan öfkenin patlamasıyla, ülkemizin makus tarihi halkımızın lehine değişmiştir.
14 Temmuz’a gidilen süreçte, ilkin Mazlum DOĞAN üç kibritle simgeleştirdiği eylemiyle ateşinde kararlılığımızı vurguluyordu. Dayatılan teslimiyete verilen cevap netti! Boyun eğilmeyecekti… Diyarbakır zindanı iki karşıt ideolojinin kıyasıya verilen çarpışmasına tanıklık yapıyordu. Bir tarafta ulusal imha ve inkâr siyaseti yürüten sömürgecilik, diğer tarafta onur ve erdemle kuşanmış kürdün teslim alınamayan devrimci yurtsever çizgisi. Diyarbakır zindanında somutlaşan baskı, zulüm ve işkencenin pervasızlığı TC devletinin ideallerimize beslediği kin ve nefretin en zorbaca araçlarla pratikleştirilmesidir. Yaşamın, günün her anını işkenceye çeviren, teslimiyet ve ihaneti dayatan devlet, o tarihsel koşullarda kendilerini feda eden önder şehitlerimizin büyük direnişiyle başarılı olamamıştır. MAZLUM, HAYRİ, KEMAL ve diğer şehitlerimiz TC’nin temel politikasını işlevsizleştiren devrimci cüretleriyle, Kürdistan devriminin tasfiye edilemeyeceğini kanıtlamışlardır. Sömürgeciliğin zulüm duvarlarını parçalayan devrimci kararlılık sonrasında 15 Ağustos’ta sıkılan kurşunla ülkemizin dört bir yanına yayılmıştır.
