0
0
M. Can YÜCE / Türkiye’de çok yönlü gelişmeler yaşanmaktadır. Birkaç aydır “Demokratik Açılım Süreci” ile oturup kalkıyoruz. Son dönemde bu sürecin hızında önemli bir gerileme olmakla, hatta tersi yöndeki gelişmeler artmakla birlikte değişmeyen şeyler de var. Egemenlik düşüncesi ve kültürü, bunun en uç biçimi şovenizm gibi…
Egemenlik duygusu ve kültürü, şovenizm, sanılanın ötesinde toplumun en derinlerine nüfuz etmiş bulunmaktadır. Kuşkusuz bu, boşuna ve nedensiz değildir. Her gün yeniden üretilmekte ve beyin ve yüreklere işlenmektedir, hem de eylemli olarak… Çatışmalarda yaşamını kaybeden askerlerin cenaze törenleri, her türlü spor karşılaşması, özellikle futbol karşılaşmaları bu yeniden üretimin etkin platformları olmaktadır. Eğitim sistemi, ilkokullarda her gün tekrarlanan ırkçı şoven ant ve marşlar ile ırkçı şoven düşünce ve kültür, bir kişilik ve yaşam tarzına dönüştürülmektedir. Günlük politikada bu özellikler, politik bir forma sokulmakta ve günlük davranışlara dönüştürülmektedir…
Son olarak bu hafta sonu Bursa’da oynanan maçta Diyarbakırspor aleyhinde bağırılan sloganlar, ırkçı şovenizmin ne kadar örgütlü olarak topluma enjekte edildiğini bir kez daha göstermiştir. Bu yaklaşımın egemen bir kültür olduğunu ve resmi çizginin eğitim, kültür ve sömürge politikasının bir sonucu olduğunu vurgulamakta yarar var. Ancak bu durum, salt bu temellerle açıklanamaz. Bu temeller üzerinden daha özel bir örgütlenme tarafından günlük olarak geliştirildiğini ve günlük politika ve gelişmeleri etkilemek için yeniden büyütülerek tekrarlandığını vurgulamak durumundayız. Açıkça Kürt düşmanlığı, Kürt boğazlamasına doğru götürülmektedir. Bunun ayak sesleri öteden beri geliyordu… Bu özel örgütlenmenin devletten bağımız olduğunu düşünmek, sadece MHP ve onun eksenindeki güçlerle açıklamak büyük yanılgı olur. Demokratik Açılım süreci denilen ve daha içeriği konusunda resmi çizgiyi güçlü bir tarzda vurgulamanın ötesinde herhangi bir ipucu açığa çıkmamış sürecin bu gerçekliğine rağmen en bayağı bir “tavizin” verilmesi olasılığı dahi bu yapıyı zıvanadan çıkarmaya yetmiştir. “Taviz” olasılığının önüne geçmek için MHP ve CHP’nin ortaya koyduğu saldırgan tavır, Kürt halkı karşısında resmi çizgi ve yapının hangi güç ve katılıkta olduğunu bir kez daha ortaya koymuştur!
Aslında “Açılımın” “öncüsü” AKP de bu genel resmi çizgi ve egemen politik kültürün dışında ve ötesinde bir yerde değildir. Zaten her fırsatta bunun içinde olduğunu vurgulamaktadır. Tek Dil, Tek devlet ve tek millet vurguları bunun içindir. Açılımla yapmaya çalıştıkları, bir iki kırıntıyla Kürtleri devlete bağlama hesaplarından başka bir şey değildir. Aslında eskisi gibi ve eski yöntemlerle, eski katılıkla Kürtleri yönetemeyeceklerini çok iyi biliyorlar. Bu, bugüne kadar sayısız kez ortaya çıkmıştır.
Ama öte yanda resmi çizgide açılacak en küçük ve sıradan bir deliğin nerde duracağını bilmeyen, dahası bunu sonun başlangıcı olarak algılayan katı resmi çizgi temsilcileri, herhangi bir esnemeye yanaşmamaktadırlar. Bu tür girişimlerin önüne büyük barikatlar örmeye çalışmaktadırlar. Bu çalışmanın Türk toplumu içinde resmi çizgi, egemen kültür ve kişiliği derinleştirici bir işlev gördüğünü günlük olarak gözlemek mümkündür. Günlük politikada yaşanan bu bağlamdaki tartışmaları, salt dar politik hesaplarla açıklamak yine başka bir yanılgı olur. Bu çatışma, resmi çizgi ve yapıyı olduğu gibi sürdürme, bunu varlık yokluk sorunu olarak algılama durumundan kaynaklanmaktadır.
Bütün bunların ortaya çıkardığı, en genel ve ortalama bakış açısı ve duygu, egemenlik kültürü ve davranışıdır. TC’nin sömürgeci egemenliğini, ezenin “üstünlüğünü bir hak, tartışmasız bir ayrıcalık, dokunulmaz bir tabu” olarak algılama durumunun dışında, onun etkisinde olmayan, devrimci sol hareketin dışında, var mı?
Temel soru budur?
Daha da trajik olanı ise şudur: İmarlı süreciyle birlikte bu egemen bakış açısı ve kültürün PKK ve onun eliyle onların etkisindeki Kürtler tarafından kabul edilmiş olması, politik davranış ve eylemlerini bu bağlama oturtmuş olmalarıdır! Egemen bakış açısını ve ezenin bütün ayrıcalıklarını ön koşulsuz olarak kabul etmeleri ve “uzlaşmayı” bu zemin üzerinden tartışmaları, ırkçı şoven kültürü daha da azdırıyor, onların kendilerine olan güvenlerini derinleştiriyor. Bu durumun kendisini en liberal ve demokrat olarak tanımlayan çevre ve kişilerin de egemen zemin üzerinde düşünce üretmelerine ve davranmalarına yol veriyor… Sonuçta ortaya çıkan tablo, mücadelenin bugüne kadar egemen kültür ve çizgiye vurduğu darbe ve onun ortaya çıkardığı sonuçların boşa gitmesinden başka bir şey değildir.
Evet, Kürt sorunu tartışılıyor, resmi çizgi ile alınacak yolun kalmadığı da egemenler cephesinde artık itiraf ediliyor. Daha doğrusu daha önce cılız bir biçimde telaffuz edilen bu gerçeklik, bugün, daha yaygın ve net ifade bir biçimde ediliyor. Ancak bu zeminde yapılan tartışmalar, bu tartışmaların her “iki” egemen cepheleri egemen çizgi ve kültürün dışına çıkmıyor. Bu tartışmalar, o zemin üzerinde, ayrıcalıkların dokunulmazlığı bağlamında kimi kırıntı hak taleplerinin dışına taşmıyor.
Devlet ve resmi çizgi temsilcileri ne yaptığını, nasıl durduklarını biliyor… Saldırganlıklarından bir milim dahi geri adım atmadıkları gibi, egemenlik konumu, kültürü ve anlayışından da bir milim şaşmıyorlar. Son olarak DTP’li vekillerden bazılarının polis zoruyla mahkemeye götürülmeleri yönündeki karar, TC ve resmi çizginin nerede durduğunu, hem de “Açılım” laflarının havada uçuştuğu bir dönemde, net olarak göstermektedir.
Bu, aslında bir kez daha İmralı çizgisinin, onun yürütücüleri PKK ve DTP’nin ideolojik ve politik olarak iflaslarının bir kez daha belgelenmesi değilse nedir? Bu konuyu başka bir yazıya bırakarak vurgulanması gereken başka bir noktaya dikkatleri çekmek istiyoruz.
Tüm tartışmalara ve Açılım laflarına rağmen üzerinde hareket edilen zemin, egemen çizgi ve egemen kültürdür! Bu, ırkçı şovenizmin ortalama, “normal” düzeyidir! Buradan en sıradan bir reform veya reform kırıntısının çıkması bile olanaksız gibidir! “Türk tarafı” kendi ayrıcalıklarını dokunulmaz ve tartışma dışı görüyor. “Kürt tarafı” da bu “dokunulmazlığa” dokunmamayı bir ön kabul olarak görmekte ve programı ile günlük siyasetini bu temele dayandırmaktadır. Bu durum, hiç kuşkusuz ırkçı şovenizme güç veriyor, onun saldırganlıklarını, hem de ağzı salyalı sokaklara taşma olasılığını tetikliyor! Bu, Kürtler açısından kendi cellâdına koşma, boynunu şuursuzca uzatma durumundan başka bir şey değildir. Bu çizgilerini sürdürdükleri sürece büyük felaketler kendilerini bekliyor.
Bu durum Türkiye açısından demokrasiye değil, daha kanlı faşizme, gemi azıya almış ırkçı şovenizme götürüyor.
Demokrasi ve özgürlük mü?
O zaman Kürt halkının bağımsızlık dahil, kendi kaderini belirleme hakkını, demokrat olmanın, Türkiye’de demokrasinin gelişebilmesinin temel koşulu olarak kabul etmekten geçer! Bu, aynı zamanda ırkçı şovenizm karşısında tek samimi ve tutarlı duruş da olacaktır! Bu temel ölçünün dışındaki her söz ve davranış, olsa olsa demokrasicilik komedyasının bayatlamış bir görüntüsünden başka bir şey olmayacaktır.
Kürtler açısından mı? Eşitlik ve bağımsızlık bilincini bir davranış ve hareket tarzı haline getirmeden saygın bir taraf konumuna, eşit ve özgür bir muhatap düzeyine gelebilmek mümkün değildir.
Bunun da devrimci bir çizgi ve duruş anlamına geldiğini söylemek, bilinen bir gerçeği tekrar vurgulamak demektir!
29 Eylül 2009
