0
0
M. Can YÜCE / Şaşırtıcı değil, TC, Kürdistan’da “Kuruluş ve varoluş” felsefesinin gereklerini yapıyor: Tedip ve Tenkil! Onun yıllardır halkımıza karşı konuştuğu temel dil bu… Ezme, uslandırma ve cezalandırma, cezalandırarak susturma, her türlü direniş umudunu ve gücünü ortadan kaldırma, işte TC’nin Kürdistan halkı karşısındaki anlamı ve konumu bunlardan başkası değildir!
1925-40 yıllarında Kürdistan’da yaptığı buydu. Vahşi uygulamaların resmi adı, “Tedip ve Tenkil Harekâtları” idi. Bu ad altında katliamlar, yakıp yıkmalar, köy boşaltmalar, sürgünler, işkence ve zindanlar günlük yaşama damgasını vuran uygulamalar oldu. Daha sonraki dönemlerde de bu sistematik bir biçimde devam etti. Darbe, sıkıyönetim ve olağanüstü hal dönemlerinde bu sistematik bastırma, yıldırma ve teslim alma uygulamaları en doruk noktasında sürdürüldü, bu çizgi sürekli tekrarlanageldi. 12 Eylül dönemini açmaya gerek yok ve daha sonraki dönemler, hep bir derinleşen, kendini yeniden üreten devamlılığı anlatıyorlar…
Ancak 1920’li, ‘30’lu ve ‘40’lı dönemlerden farklı temel bir gerçeklik var: Halkımızın süreklileşen direnişi, kimliğinden, ondan kaynaklanan taleplerinden vazgeçmeyişi ve ısrarı anlatan yaygın bir direnci var. Bu çok önemli… O kadar önemli ki, düzen içi hesaplara, pazarlıklara sığmayan, bir bakıma kendi “iktidarlarını” aşan bir direnci var… Bugün TC’nin bütün vahşi yüzünü bir kez daha pervasızca sergilemesinin temel nedeni de budur! Elbette bu “çaresiz bir saldırıdır”, ama TC’nin bildiği başka bir dil yok ki!
Geçen yıl “Demokratik Açılım” dediler, bununla övündüler, ama bir kez daha gördüler ki, “Teslim olma” törenleri bile tersine, direnişe dönüştürülebiliyor; bu, bütün politik aktörleri aşan bir durumdu. Anladılar ki, “öncüleri”, “Önderlikleri” teslim olsa da bu halk teslim olmaz; şu veya bu biçimde direnişini sürdürür. Bu nedenle Tedip ve Tenkil Harekâtlarına, yani özel savaşın sınırsız uygulamalarına “devam” deme yarışına girdiler…
Açılım dediler, binlerce Kürdistan’lı politikacıyı tutukladılar, ellerini kollarını kelepçeleyerek kendi gerçek politikalarını bir kez daha göstermeye çalıştılar… Yüzlerce, binlerce çocuğu zindanlara tıktılar. Son bir ay içinde ise uygulamaları vahşet boyutlarını kazandı. 1990’lı yıllardaki gibi Kürdistan’ın dört bir yanını sürek av alanı haline getirdiler… TC, insana, insanlığın bugüne kadar yarattığı değerlere o kadar düşman ki, yaralı veya sağ olarak ele geçirdiği gerillaları infaz etmekte, dahası cansız bedenlerini tahrip edecek kadar vahşileşmektedir! ‘90’lı yıllarda da bu vahşi ve barbar uygulamalar olmuş ve bunların bazıları belgeleriyle basına yansımıştı. Bu vahşi uygulamaların sorumluları çok açık olmasına rağmen bunlardan hesap sorulmadı, hesap sorma konusunda gerekli direnç ve ısrar gösterilmedi.
Ergenekon Operasyonuyla “yasal dışı konuma düşmüş” kişilerden hesap sorulacağı, devletin “bağırsaklarının” temizleneceği ve demokrasinin önünün açılacağı tekrarlanageldi hep. Kuşkusuz bu, koca bir yalandı, gerçek olan ise egemenler cephesindeki kıran kırana süren bir iktidar savaşından başka bir şey değildi.
Kısacası TC, tarihini ve kuruluş felsefesini “güncelleyerek” sürdürüyor, operasyonları yoğun ve yaygın bir biçimde gerçekleştiriyor. Sınıra yapılan yoğun yığınak, Güneye daha kapsamlı bir “Kara harekâtının” yapılacağının işaretini veriyor. Politik düzlemde hükümetin “muhalefet” partileriyle görüşme talebi ve bunun en azından CHP ile gerçekleşiyor olması, kesinlikle rastlantı değil, daha kapsamlı ve “Milli mutabakat” gerektiren Güneyi işgal ve Kuzeyde tedip ve Tenkil hareketlerini derinleştirme çabalarının politik ve psikolojik hazırlıklarının bir gereğidir! İşin özü TC, daha kapsamlı ve geniş bir saldırı ve teslim alma kampanyası yürütüyor.
Buna karşı Kürt halkı direniyor. Kendi evlatlarına, işkenceye ve her türlü hakarete maruz kalan evlatlarının cenazelerine sahip çıkıyor. Bu sahipleniş ve direniş, her türlü değerlendirmenin üstündedir ve halkımızın ne bu düzene, ne de onlara yıllarca dayatılan teslimiyet politikalarına sığmadığının çok açık kanıtıdır!
Ancak ortada büyük bir paradoks var: Kürt halkına dayatılan politika ile direnişin özü arasındaki paradokstur bu. Zindandaki PKK’li tutsaklar, dayatılan saldırı kampanyasını protesto etmek için mahkemeleri boykot kararını aldıklarını açıkladılar. Açıklanan gerekçelere bakıldığında bu tutum, “sömürgeci yargıyı tanımama” bağlamına oturtuluyor. “Sömürgecilik tezinin” terk edilişi en az on yıl öncesine dayanıyor. Ama burada bunun üzerinde duracak değiliz. Sömürgeci yargıyı reddetme, sömürgeci yargıyı tanımama tavrı, ideolojik, politik ve stratejik bir bakış açısına oturduğu zaman politik bir değer kazanır. Bu, bu düzene ve devlete cepheden tavır alma, onun içinde bir yaşam alanı aramama duruşunun bir gereği ve parçası olur. Ama bir yandan “Barış” türküleri söylemek, “biz ayrılamayız” şarkılarını en üst perdeden tekrarlamak yaklaşımı ile direniş karar ve eylemleri birbiriyle çelişmektedir.
Aslında direnişin kendisi, şiddeti ve boyutları, “barış” kodlu İmralı çizgisi ve politikalarının iflasının bir kez daha belgelenmesinden başka bir şey değildir! Bu politikalar, bugüne kadar ne getirdi? Koca bir hiç… Tersine çok şey kaybettirdi… Eğer sergilenen direnişler doğru devrimci hedeflere bağlansaydı, gelişmelerin kazanımları, daha da önemlisi direnişlerin gelecek ufku çok daha başka olurdu! Ancak ne yazık öteden beri vurgulamaya çalıştığımız paradoks, daha trajik boyutlar kazanarak devam ediyor.
Halkımızın karşı karşıya kaldığı saldırıların boyutları ve şiddeti çok büyük, vahşeti akıl almaz boyutları aşıyor. Bu saldırılar karşısında halk direnişinin yanında ve içinde olmak ne kadar gerekliyse, izlenen “barış” çizginin iflasını vurgulamak, yaşanan kayıplarda bu çizginin de kendi kapsamı içinde sorumluluğunu hatırlatmak bir o kadar gereklidir!
13 Temmuz 2010
