Kuşkusuz politika bir güç sorunudur, güç biriktirme, güç toplama ve politik hedefler üzerinde yoğunlaştırma faaliyetidir. Bu anlamda aynı veya benzer hedeflere sahip politik eğilim, çevre, grup ve kişilerin bir araya gelme, güçlerini birleştirme ve ortak yürüme çabaları anlaşılırdır, politikanın bir gereğidir. Ancak buna niyet etmek ile bunu gerçekleştirmek aynı şeyler değildir. Bugüne kadar bu yönlü sayısız gerişim, deneme ve pratik gerçekleşmiştir, ama bunların pratikte beklenen etkiyi göstermediği, beklenen güç konumuna gelmediği de bir olgudur!

Peki, neden?

Bu sorunun çok doğru ve doyurucu bir yanıtının verildiğini sanmıyoruz. Politik bir güç olmak bir ihtiyaç, ama bu aritmetiksel bir toplam değildir! Kuzey Kürdistan güçleri bugüne dek kendi aralarında sayısız birlik, ittifak, cephe, “birleşik parti” denemesini yaptılar. Ama bunların hiç biri, hiçbir dönemde beklenilen sonucu vermedi? Bir kez daha sormak gerekir:

Neden?

Bu sorunun yanıtı her türlü önyargı ve kompleksten uzak araştırılıp tartışıldı mı, bütün boyutlarıyla yaşanan son 30–40 yıllık tarihin muhasebesi çıkarıldı mı? Bu soruya olumlu yanıt vermek mümkün mü?

Şunu kabul etmek gerekir ki Kuzey Kürdistan’da belli bir dönem faaliyet yürüten, ama politik bir güç olamayan, hiçbir politik etkiye yol açmamış partiler, gruplar ve eğilimler artık birer kalıntı konumundadırlar ve bu kalıntılar üzerinde yeni bir siyaset, yeni bir politik güç inşa edilemez, yeni bir politik çıkış yapılamaz! Buna eski “siyasetçiler” de dahildir! Yani politikacı olarak bir iz bırakmamış olanların 40’ından, 50’sinden sonra büyük politik iddialarla boy göstermeleri çok inandırıcı olmamakta, etkileyici ve samimi bir girişim olarak işlev görmemektedir! Elbette mütevazı bir biçimde politik çabaların içinde bulunmak onların da hakları, ama onlar öncelikle pek güven vermeyen “kişisel tarihleriyle” yüzleşerek, samimi bir özeleştirel pratikle güven vermek durumundadırlar…

Bir HAK-PAR deneyimi var, politik bir güç haline gelemediği gibi, politik bir etkiye de sahip değildir; varlığı ile yokluğu arasında hemen hemen hiçbir fark yoktur. Peki neden? Nedenleri çok! Sınıfsal konumu, dünyaya bakışı, programı ve ittifaklar anlayışı gibi nedenler temel nedenler arasında sayılabilir. Ama bunlarla birlikte diğer temel bir neden de politik kalıntı olarak tanımladığımız grup, çevre ve kişilerin eklektik bir toplamı olmasıdır!

Son 30 yıllık mücadele tarihinde politika yapmanın çıtası hep yüksek düzeydeydi, dolayısıyla güven vermek, samimi, inandırıcı ve tutarlı bir politik profil sunmak o kadar kolay değildi, lafla hiç olmuyordu.

Kürdistan’da politikacı olmak, sözcüğün tam ve gerçek anlamında devrimci olmaktan geçiyordu. Devrimcilik, sadece programda, eylemde, örgüt ve taktikte değil, yaşamın her alanında, yaşam biçiminin kendisinde olmak durumundaydı. Düzene kafa tutuş, düzenden kopuş, devrimci bir yaşam tarzı, işte Kürdistan’da politikacı ve politik güç olmanın ilk koşulu budur! ‘70’li yıllarda PKK’nin politik güç haline gelmesinin temel sırrı buydu. Sözünde samimi olmak, dediğini yapmak ve yaşamak, işte başarının sırrı bu noktada gizliydi… Birileri okulunu, mesleğini, ailesini bırakıyor ve bu düzene kafa tutuyor, kafa tutuşunu yaşamıyla kanıtlıyor; diğerleri devlet memurluğundan, avukatlığından, okulundan ve ailesinden vazgeçmiyor, düzenin bu sayısız bağıyla birlikte siyaset yapıyor… Bunlardan hangisi inandırıcı oldu, hangisi binleri arkasında harekete geçirdi, hangisi tarihte iz bıraktı?

Evet, geçmişin olumsuzlukları, hataları ve suçları tartışılırken, başarıyı ve başarısızlığı koşullayan politik duruşları ve yaşam tarzlarını da değerlendirmek, bütünlüklü muhasebeler çıkarmak gerekir! Yoksa yüksek perdeden siyaset yapmanın hiçbir anlamı yok, olmadığı günlük olarak kanıtlanıyor…

Emekçiler, işçiler, yoksullar, “baldırı çıplaklar” ve onlar adına siyaset yapma iddiasında olanlar bu dünyaya ve düzene kafa tutarlar, bu kafa tutuşu bir yaşam biçimi olarak gerçekleştirmeye çalışırlar. Ama sırtıpek olanların, bu düzene bin bir bağla bağlı olanların, başka bir ifadeyle “kaybedecek çok şeyi olanlar”ın salt Kürt oldukları için bu dünyaya kafa tutmaları, bu kafa tutuşu bir yaşam biçimi olarak gerçekleştirmeleri mümkün mü? Mümkün olmadığı son 30 yılın pratiği fazlasıyla kanıtlamıştır!

“Birlik” var olan sorunların çözümünün sihirli sözcüğü olarak ortaya konuluyor. Hele “ulusal birlik” kavramı dendi mi bu sihir daha bir derinlik kazanıyor, tutkulu bir kavrama dönüşüyor. Elbette Kuzey Kürdistan’da bütün “ulusal”, yurtsever tarafların devrimci bir ulusal program temelinde bir araya gelmeleri, devrimci ulusal bir cephe veya ittifak yapmaları teorik olarak doğru ve gereklidir! Politik açıdan da bir ihtiyaçtır! Ancak bunun pratikte gerçekleşmesi teoride konulduğu gibi basit, yalın ve tek düze değildir. Her şeyden önce “taraf” olarak tanımlanabilecek güçler ortada yok. 30 yıllık mirası kullanan ve iktidar tekelini elinde bulunduran PKK / Kongra-Gel’in dışında politik güç anlamında bir taraf yok. Bu düzen ve sistemle “barışarak” siyaset yapma iddiasında olanların dayandığı toplumsal güç ve kadrolar bakımından, izledikleri çizgi nedeniyle politik güç olmaları neredeyse olanaksız gibi bir şeydir. Siyaseti her açıdan devrimcilik olarak algılayan ve uygulayan emekçi devrimci çizginin politik güç olma şansı var; ancak bunun gelişmesi ve güçlenmesi sonuç vermeyen “birlik” tartışmaları ile değil, devrimci çalışmalarla mümkün olabilir… Bunun da bir zaman ve süreç işi olduğunu vurgulamamız gerekiyor…

“Birlik” tartışmalarını, bu doğrultuda atılan adımları ve toplantıları, yayınlanan bildirileri izlemeye ve değerlendirmeye çalışıyoruz. Başarılı olmalarını ister ve dileriz. Ancak bu arayış ve çabaların politik bir odak ortaya çıkarması hemen hemen olanaksız gibi… “Birlik” çabalarının “bileşenleri”nin politik duruşları, politika yapma tarzları ve şimdi savundukları görüşler, genel olarak pek “etkileyici”  gelmiyor, “yeni” adına pek bir şey anlatmıyor… Bu, yukarda çizdiğimiz genel çerçeveye oturuyor, HAK-PAR deneyimini aşan bir görününüm sunmuyor… “Kürt Ulusal Demokratik Çalışma Gurubu”nun durumundan söz ediyoruz… Kürtlerin kendi kaderini belirleme hakkını savunduğunu ileri süren anılan girişim, son gerçekleştirdiği Mersin toplantısından sonra yaptığı açıklamanın bir paragrafında kendilerini özetliyor, şöyle diyor:

“Kürt sorununa kalıcı bir çözüm bulunması ve bu amaçla kurumlaşmayı savunan Çalışma Gurubumuz, şiddeti dışlayan, en geniş kesimleri kapsayan, ulusal demokratik temsil gücünü ortaya çıkarmaya yönelik çalışmalar yürüten sivil bir girişimdir.” (www.rizgari.org sitesinden)

Kendisini “sivil bir girişim” olarak tanımladıktan sonra politik güç olma hedefi, hele kendi kaderini belirleme hakkı iddiası havada kalır. Üzerinde görülmemiş şiddet ve şiddet aygıtıyla inkâr ve imha sistemi uygulanan Kürt halkı nasıl politik bir güç haline gelecek ve bu şiddet aygıtını nasıl etkisizleştirecek sorusu yanıtlamadan söylenecek her sözün koca bir yalan olduğu sayısız kez kanıtlanmadı mı? “Şiddeti dışlayan” ve “sivil girişim” kavramlarıyla, politik bir güç olmak mı hedefleniyor, yoksa birilerine kendi kimliği ile ilgili bir mesaj mı verilmek isteniyor? Mesaj verilmek istenen güçler, söz gelişi ABD ve AB Kürt sorununa “kalıcı” çözüm mü getirecek? “Ulusal demokratik temsil gücü”, bu “kalıcı çözümün” yerel ayağı olarak mı düşünülüyor? Soruları çoğaltmak mümkün, ama bu kadarı yeterlidir…

Unutulması ki, hangi tutkulu ve büyüleyici laf altında gizlenirse gizlensin, hangi “ahlaki mülahaza” ardında gizlenirse gizlensin bu dünyada geçerli olan tek bir yasa var, diğer yasalar bunun türevleridir ancak! Bu yasa da GÜÇ YASASI’ndan başkası değildir. Kürt halkının güç olmasını peşinen reddeden eğilim ve girişimler, en yumuşak deyimle “çözüm dilencileri”nden başka bir şey değildirler…

Gücün kaynağı dış merkezlerde değil, “çözüm dilenciliğinde” değil; halkın kendi içinde, onun devrimci enerjisinde ve yaratıcılığında, devrimci mücadelesindedir… Devrimci enerji ve yaratıcılık, politik gücün kendisi bu düzenden en çok çeken, “en altta olan”, işçi ve emekçi sınıfların toplumsal konumunda gizlidir. Son 30–40 yıllık Kürdistan tarihi bunun kanıtıdır!

Yapılması gereken ezilenlerin, emekçilerin devrimci enerjisini ve yaratıcılığını açığa çıkaran çalışmalar yapabilmektir. Elbette saldırıların ve bastırma hareketlerinin “global” çapta yapıldığı günümüz dünyasında, güç haline gelmek, salt “ulusal kabuğa” çekilmekle olmaz, tersine emekçilerin, ezilenlerin dünyasıyla buluşmak ve politik güç olmayı o bağlamda düşünmek gerekiyor. Kuşkusuz bu “bağlamın” ilk basamağı Kürdistan ve Türkiye emekçi sınıflarının ortak devrimci mücadelesini ve bunun araçlarını geliştirmektir! Kürdistan sorununda “kalıcı çözümün” yolu bu anlayıştan geçer! Kürdistan zemininde gerçek anlamda devrimci ulusal cephe ve birlik, anılan anlayışla çelişmek şöyle dursun, onun temelini, ilk ayağını gerçek anlamda güçlendirir… Burada eleştirilen ve reddedilen, kendisini “birlik”, ulusal birlik” yapma adına “sivil girişim” olarak tanımlayan ve “çözüm dilencilerinin” kendisidir, bunun “ulusal demokratik temsil gücünü” yaratma adına yapılmak istenen sonuçsuz çabalardır…

Bir kez daha tekrarlamakta yarar var: Kürdistan sorununun çözümünde samimi olmanın ölçüsü, en radikal politik programlarda dahi samimi ve tutarlı olmanın ölçüsü, Kürdistan halkını politik güç konumuna getirecek yol ve araçlara bakışta, başka bir ifadeyle siyaseti gerçek anlamda devrimcilik olarak algılayıp algılamamakta düğümlenmiştir!

Gerisi mi?

Laf u güzaftır!