0
0
1 Mayısa çok az bir zaman kaldı. “Tarafların” tavırları da büyük ölçüde netleşmiş bulunuyor. / 1 Mayıs, “Taraflar” açısından önemli bir güç ve kararlılık gösterisinin gerçekleştiği anlamlı bir gün… Bu nedenle genel anlamda devlet ve düzen ile işçiler-emekçiler, bu gün üzerinden geri adım atmamak, tarihsel-geleneksel tutumlarını daha kararlı bir biçimde sürdürmek kararındadırlar. Özellikle 1 Mayıs 1977’ten sonra genel eğilim bu olmuştur. Bu durum bu yıl için de geçerlidir.
AKP hükümeti, işçi ve emekçi düşmanı kimliğini bir kez daha gösterdi. 1 Mayısı Emekçilerin bayramı vesilesiyle “tatil günü” olarak kabul etmedi. Yine sendikaların 1 Mayısı Taksim Meydanında kutlama taleplerini de açık bir biçimde reddetti. Bunda şaşılacak bir yan yok… AKP hükümeti, 12 Eylül rejimine, esas iktidar ve düzen güçlerine bağlılığını kanıtlamada, yeri geldiğinde onlardan daha devletçi ve resmi-geleneksel çizgiye bağlı olduğunu göstermede bunu bir fırsat olarak kullandı: “1 Mayıs yasak!”
Tabii, bunu yaparken işçileri ve emekçileri çocuk yerine koymayı da ihmal etmedi: 1 Mayısı “Emekçi ve Dayanışma Günü” olarak resmileştirmek için kararnameyi imzaya açtıklarını duyurdu. Bu, içi boş bir kandırmacadır. İşçiler zaten yüz yıldan fazla bir süredir, 1 Mayısı Mücadele, Birlik ve Dayanışma Günü olarak algılıyor ve kutluyorlar. Bunu yeniden, hem de söz düzeyinde bile daraltarak, mücadeleci özünü gözlerden kaçırtarak resmileştirmenin göz boyamaktan başka bir anlamı olabilir mi? Kısacası devlet ve düzen cephesinde 1 Mayısa yaklaşımda “Yeni bir şey yok”, geleneksel yasak, bastırma ve ezme politikalarını bu yıl da tekrarlayacaklardır!
DİSK ve KESK, 1 Mayısı Taksim Alanında kutlama kararında olduklarını açıkladılar. Türk-İş ise Başkanlar Kurulu’nun yayınladığı bildiride bu kararı desteklediklerini belirtmekle birlikte Taksim’de gerçekleştirilecek kutlamalara devletin yasakçı tutumuna rağmen katılıp katılmayacağını net bir biçimde ifade etmekten kaçınıyor. Türk-İş yönetiminin kararlı, devlet ve düzeni cepheden karşılayan bir tutum takınması mümkün değildir; bu, bugüne kadar sergiledikleri pratikle sayısız kez doğrulanmıştır! Aynı şekilde DİSK ve KESK yönetimlerinin, devlet ve düzeni cepheden karşılama, devrimci bir sınıf çizgisini izleme konusunda başarılı, güven verici bir çizgi ve pratik sergilemedikleri bilinmektedir. Ancak özellikle tabanda gelişen devrimci sınıf hareketi bu sendika yönetimlerini zorlamakta ve belli kararlara zorlamaktadır. Bu 1 Mayıs onlar için de yeni bir sınav olacaktır. Bu, 15 Nisan eylem kararının iptal edilmesinde önemli bir rol oynayan KESK için daha bir geçerli bir durumdur!
Aslında SSGSS Yasa tasarısına karşı geliştirilen işçi ve emekçi eylemleri, sınıf hareketinin geleceği açısından önemli ipuçlarını veriyor. 13-14 Mart, 1-6 Nisan eylemleri önemli bir gücü açığa çıkardı. Ancak bu eylemler SSGSS yasasının Meclisten geçmesini engellemede yetersiz kaldı. 15 Nisanda öngörülen eylemin iptal edilmesi sendika yönetimlerinin nasıl devrimci sınıf hareketi önünde aşılması gereken barikat işlevini gördüğünü bir kez daha gösterdi. Genel grev çağrıları ve tartışmalarının gündeme girdiği, daha etkili ve güçlü eylemlerin devreye girmesinin bir zorunluluk haline geldiği bir dönemde, daha önceden planlanan 15 Nisan eyleminin çok sudan gerekçelerle iptal edilmesi, devrimci işçi hareketinin sorunlarının ne olduğu sorusunu bir kez daha gündeme dayatmıştır!
Sorunun özü şu: İster ekonomik demokratik bir talebin gerçekleştirilmesi olsun, isterse politik bir talebin gündeme taşınması olsun, devrimci tutum ile reformist-düzen içi tutum ve bu ikisi arasındaki çatışma kendisini çok şiddetli bir biçimde dayatmaktadır. Yüzü düzene dönük olan sendika ve partilerin emekçilere, işçi sınıfına verebileceği, kazandırabileceği bir şey yoktur! Devrimci çizgi ile reformist çizgi arasındaki yaşamsal ayrım, son olarak SSGSS’ye karşı mücadele sürecinde ve bu sürecin etki ve zaaflarında bütün netliğiyle ortaya çıktı. Aynı saflaşma ve ayrım noktasının 1 Mayıs ve kutlamalarına bugünden yansıdığını belirtmek, sadece bilinen gerçeği tekrarlamak olacaktır!
Buradan çıkan sonuç ve ders çok açıktır: Reformist ve düzen içi çizgi, eğilim ve örgütlere karşı kararlı bir ideolojik mücadelenin yanı sıra, devrimci çizgi ile reformist çizgiler arasındaki derin farklılığı yaşam ve mücadele sürecinde sürekli göstermek ve bu farklılığı gölgeleyecek tutum ve pratiklerden özelikle kaçınmak önemli ve gereklidir! Bu yaklaşımla, işçi ve emekçilerin, devrimci sınıf hareketinin uzun solukluluğu ile düzen içi eğilim ve hareketlerin düzen çizgileriyle sınırlı solukluluğu arasındaki farkı yaşam pratiğinin içinde kendi öz deneyimiyle görebilsin ve kavrayabilsinler…
Yine son işçi ve emekçi eylemlerinde ortaya çıkan başka bir sonuç da devrimci sınıf hareketinin ihtiyaç duyduğu öncülük sorunudur! Kendisini devrimci parti ve örgüt olarak tanımlayan hareketler var; ama sınıf pratiği de gösteriyor ki, bunların varlığı, sınıf hareketinde devrimci öncülük sorununun tam anlamıyla çözülmesi anlamına gelmiyor! Belli ki bu alanda daha çok mücadele vermek, özellikle tabanda, işçi ve emekçiler üzerinde ilkeli, sabırlı ve planlı çalışmalar yapmak gerekiyor! Esas olan budur ve güncel mücadeleler, 1 Mayıs türünden önemli günlerin pratikleri bu hedef bağlamında olmak durumundadır!
Türkiye işçi ve emekçi hareketi, reformist-düzen içi sendikalar, parti ve eğilimlerin etkisi altındayken, Kürdistan ulusal kurtuluş hareketi, emekçi ve işçi potansiyeli İmralı teslimiyet ve tasfiyeci çizgisinin denetimi ve egemenliği altındadır. Reformist sol ve sendika yönetimi ile Kürdistan tasfiyeci hareketinin aynı dalgada buluşmaları, bunu sık sık tekrarlamaları ve giderek bir “Çatı partisi” altında buluşma çabasını sergilemeleri şaşırtıcı olmamalıdır…
DTP, 1 Mayısta Taksim meydanında olacağını açıkladı! Bu, her şeye rağmen olumludur. Eyleme geçen emekçi ve işçileri tam anlamıyla denetlemeleri mümkün değildir. Bu nedenle meydanlara çıkan işçilerin ve emekçilerin düşüncelerinde yeni ufukların açılacağı, yeni deneyimler kazanacağı, devlet ve düzen ile bir kez daha yüzleşeceği, bunun öğretici sonuçlarının olacağı çok açıktır! Bütün Kürdistan işçi ve emekçilerinin, metropollerdeki halkımızın, yurtseverlerin en etkin ve en geniş katılımla 1 Mayıs alanlarına koşmalarını istemek, bunu daha örgütlü ve devrimci temellerde yapmak çok önemlidir! Unutmamak gerekiyor ki, dayanışma ve büyük mücadele birlikleri bu tür pratik mücadeleler, onların birikimi ve deneyimi üzerinden inşa edilebilir, geliştirilip büyütülebilir!
Kuşkusuz DTP’nin 1 Mayısa yaklaşımı ilkeli değil, pragmatiktir, kendini düzene kabul ettirme çabasının bir parçasıdır! Bunu bilmek ve katılımlarının esas nedenini unutmamak gerekir. Bu noktada teslimiyet ve tasfiye değirmenine su taşımamak gerekir; safların, devrimci ve tasfiyeci safların bulanıklaşmasına izin vermemek gerekir! Bununla birlikte Kürdistan emekçi ve işçilerinin, özel olarak 1 Mayısa katılımları doğrultusunda etkin bir çaba göstermek devrimci yurtseverliğin ertelenmez güncel görev ve sorumluluğudur!
Devrimci kararlılıkla 1 Mayısa, 1 Mayıs Alanlarına! İstanbul’da Taksim Meydanına!
22 Nisan 2008
